SlideShow

0

Böyle Böyle

Bugün de böyle olsun be. Kendini kabul etmek zor is. Ben yillar sonra hala kendimi kendim gibi kabul edemedim; sürekli bir tereddüt bir soru isareti. Yine de ve yeniden kendimi kendim oldugum icin seviyorum. Güzel yani da o degil mi kendini sevmenin... Kendini sevmek diyorum; oysa ki kendini sevmek o kadar cok farkli seyleri sevmenin bileskesi ki; anlatmak imkansiz. Imkansizlari o kadar cok sevmememe ragmen burada hala imkansizi kullaniyorum. Belki sarkilar yüzünden belki de kendim yüzünden ; bilemedim ben.  Bu gecenin sarkisi aslinda 3 gün önceden yok bilemedin 5 gün önceden belli; öyle yeni bir sarki degil üstelik; yillarin sarkisi haydi söylenin yeni versiyonu. Bilmiyorum duyaniniz var mi "Kalben" ismini. Kalben gayet sade bir vokalist abladan olusuyor ; kendisi müthis Haydi Söyle coveri ile aklimizi ve gecemizi basimizdan aliyor. Uzun süredir yalnizim; aslinda yalniz degilim ama uzak mesafeli iliskim var 4 ayligina. Aldatmisligim yok kime göre neye göre tabirine göre.  Diyorum ya ben kendimi bulabilen bir insan degilim ; nüfusun yüzde 90 ina göre kendimi daha fazla bildigim dogrudur ama bu onlara göre daha fazla hata yapmayacagim anlamina gelmiyor. Ben ben oldugum icin o kadar mutluyum ki ; her gün kendimi ararken yaptigim hatalardan dolayi degil , bana kirilan insanlardan dolayi mutsuzum bazen. Oysa kazara yasamayi sevmek kazalari beraberinde getirmekten geliyor.
Seviyorum günahi ve günahin katsayisini...
0

Blog Dostları

Sistematik döngüler içerisinde yoğulurken dünyasal şeylerin kölesi olma yolunda hızla ilerliyorum. Özgür ruhum esir bedenimin içerisinde adaptasyon süreci yaşıyor; siksem olmuyor bakir kalsam nafile... Bu ruh başka evrenlere akamıyor artık... Ben de sizin gibi gidiyorum kalıbına uyacağım yakında; normalde çok ben demeyi sevmem ama bu seferlik böyle olsun. Blog dostlukları vardı buralarda ve beni benden alan sohbetleri. İsimsiz cisimsiz sadece ruhlarıyla ruhumda yer edinmiş insanlar. İşin güzel yanlarından biri de anonimlik ve her an kaybolunabilirlikti. Gerçi şimdi karanlıkta kaybolmuş ruhum hoşlanmadı bu kaybolunabilirlikten. Oysa hala emin değilim; ben miydim terkeden yoksa onlar mı; kim bilir belki de bütün mantıksal gerçeklere inat tesadüfen karşılıklı aynı zaman tekelinde terketmişizdir. Belki bir gün yine buluşuruz ; bu blog olmayabilir yada hala varlığını sürdürebilir; belki internet olmaz belki dünyada hiç bir iletişim yolu bulunmaz birbirimizi taşlar üzerinden ortak kullandığımız yollarda olan veya ortak seviştiğimiz papatyalar üzerinden okuruz. Bir ben bir başka beni doğuruyor; peki ya o her doğan yeni piç yeni katil eski beni en kanlı şekilde öldürüyor. İçimde ki bütün katilleri daha sıkı kucaklıyorum ve ben her yeni güne daha kanlı uyanıyorum...  
0

Tarzan mı Hozier mi


Dün gece "Legend of Tarzan" filmini izlemek üzere gece matinesine gittik. Film görsel olarak hoştu ama öyle senaryoya pek kafa yorulmamış. Yapımcıların keselerini doldurmak için yaptıkları bir başka film. Yine de oyuncular güzel seçilmiş; Margot Robbie Jane olarak karşımıza çıkınca bi hoş olmuyor değiliz. Üstüne Isveçin karizması True Blood dizisinden tanınma olan Alexander Skarsgard karşımıza gösterdiği güzel Tarzan performansıyla çıkınca ve bu ikisinin yanına Christoph Waltz ile Samuel L. Jackson ekleyince ortaya pekte kötü bir film çıkması mümkün olmuyor. Sırf oyuncuları için bile izlenebilecek bir film zaten eğlencelik olunca bir pazar akşamını süslememesi için hiçbir neden kalmıyor.
Yine de o bu değilde; beni etkileyen ne film ne de Margot Robbie; ara sıra film esnasında o güzel gözlerine dalsak ta.

Sinemada film biter ve jenerik akmaya başlar siyah ekran üzerinde; ortalık ideal karanlıktır ve genelde o jenerik ile birlikte bir şarkı akar gider. İşte o jenerik müzik bu filmde enfesti.

Ve karşınızda Hozier - Better Love


0

Yavaş yavaş

Dudağımda dört uçukla vazgeçilmezim olan bilgisayar sandalyesi üstünde oturuyorum yine  ve tabi kulağımın vazgeçilmez sevişleri kulaklıklar... Dün Kemal Sunal abinin ölüm yıl dönümüydü, bugün bayram arefesi ve yarın bir başka soğuk bayram gurbet ellerde. İnsan mı yitiriyor kültürünü yoksa medeniyet dedikleri canavar mı tüketiyor hepsini ... Arka fonda Müslüm baba çalıyor  Nilüfer parçasıyla :
" Çoktan değişti herşey ,
 Aynı değiliz ikimizde ....
...
Artık geri ver;
Geri veremezsin aldıklarını..."
Müslüm baba da yok buralarda Kemal abi gibi bayramlar gibi... Hayat bizi yavaş yavaş tüketiyor yavaş yavaş öldürüyor... İnsanı kendisi yapan geçmişi ne çabuk ve ne yavaş silinip gidiyor.
Oysa ben Tozkoparanın serseri mahallerinde büyürken öğrenmiştim raconları , Kocamustafapaşanın ucundan deniz gören pencerelerinde melankoliyi efkarı.. Vefa bozası kokan sıralarda aşkları; Bakırköy'ün yarattığı şizofrenik sancıları.. Son hız giden bir Taksim dolmuşunda hayalleri sarhoşluktan dönen birinin midesinde tutmaya çalıştığı aşk kelebekleri gibi uçurtmalara ip bağlamayı..
Ve bugün dostlarla, aile ile bir duble rakı yerine yalnız dublelerde viskiyle bitiriyoruz akşamları.. Sis-teme göre mutlu, sis kalktığında ise çırılçıplak mutsuzuz ve hep olduğu gibi.
Bilmem; yavaş yavaş ölüyoruz işte ... Ve korkaklar siz sadece bir kere ölürsünüz acısız, sapsade.. Cesurlar her gün en kanlı sahnelerde tadını çıkararak acının... Ruhları sevip bedenlerle sevişenler aslında cennet kapısına işeyenlerdir...

Artık geri ver .....
0

Balon


İlk balonum geldi aklıma; kaç yaşındaydım hatırlamıyorum. Tek hatırladığım ellerim büyüktü ipten ve tek bildiğim nefes aldığıydı insanların; o da kendimden. En yakın arkadaşımdı balonum benim; nefes aldığında can bulan. Kırmızıydı bazen, bazen siyah; hava güzel oldu mu daha cıvıl cıvıl uçardı; soğuklarda çıkmazdı evinden. En karanlık gecelerde bir köşede oturur sessiz sessiz benim uyanmamı ve baharın uyanmasını beklerdi. İlk balonumdu o benim ve ben onun ilk nefesi.
Birlikte uçamadık hiç ama aynı gökyüzüne aittik beraber. Ben onun gerçekleriydim, o benim hayallerim...
Ve bir gün insansal bir hainlikten dolayı verdi tüm nefesini... Belki ilk öldürülüşüydü hayallerimin ama peki ya onun gerçekleri !?

Yazının şarkısı ve ilhamı : Damien Rice- 9 Crimes
0

German Music

Bugün alaman grup keşfine çıktım ; aslında amaç o değildi ama tesadüfen bulduğum bir alman grup çok hoşuma gitti. Yeni nesil almanlar bile genelde ingilizce şarkı söylüyorlar. Bugün keşfettiğim grubun solistinin sesi müthiş ve almancayla uyumu hayal edilemeyecek kadar iyi. Yanık bir ses nasıl türkçe arabeske gidiyorsa garip kalın bir ses almancaya gidiyormuş meğer.
Bugün fazla konuşmayayım ve seçtiğim iki video ile sizi başbaşa bırakayım.

Ve karşınızda AnnenMayKantereit
Kendileri Köln şehrinde yaşayan 20 li yaşlarının başında 3 öğrenci.

0

OP 2016

Yine epey oldu yazmayalı; gerçi bu sefer yazamayalı demeli daha doğru olur herhalde. İki ayı geçti görüşmeyeli; kış kendini ilkbahar ve hatta neredeyse yaza bıraktı. Ben henüz kendimi bırakamadım ya neyse.  "Are you with me ?" Fonda çalan şarkıyla belki biraz biraz hep beraber soyunuruz .( Are you with me - Dash Berlin Remix)
2016 'ya çok motiveydim aslında ; bilmiyorum önce ki yayınlarımın birinde bahsettim mi. Yüzeysel olarak yargılayacak olursam çok ahım şahım bir dört ay geçirmedim desem yeridir . Bu zamana bitirme tezimi verip üniversite hayatıma son noktayı koymam gerekiyordu ama öyle bahaneler bulduk ki kendime henüz bitiremedim. İşte o yüzden şuan balkona laptopumla kuruldum hem okur hem programlar pozisyondayım. Aslında şu dört ayda hayatta hiçbirşeyin önemli olmadığını anlamış olsam da insan nankör bir mahlukat. Mart ayımın yüzde 90'ınını İstanbul'da geçirdim. Yaşına rağmen halı sahada Zinedine Zidane vari bilekleriyle milletin belini kıran Peder Valentino kalp ameliyatı geçirdi; tabi bizde Tanrı bize fırsatlar sundukça hep beraberiz. Şükür ki herşey güzel geçti; ve zor zamanlarda ki paylaşımlar güzel anılar olarak arkamızda kaldı. Aslında o kadar çok küçük detay var ki anlatılacak şu an samimi modumda değilim ya da kanımda ki alkol seviyesi çok aşağılarda. Belki de aramız soğudu sizinle; kısa zamanda yeniden sevişmek dileğiyle.
Üç hafta oldu geri döneli Almanya ovalarına; ben de kendime dönüş hediyesi olarak mı desem özenmişlik mi desem güzel bir ameliyat hediye ettim. Dilimi ve ağzımın iç kısmını toplam 7 parça olacak şekilde kestirdim. Narkozdan önce hatırladığım son şey başımda duran Siyahi abinin bişey hissediyor musun lafıydı; çok ironik. Ameliyat sonrası geçen iki buçuk haftalık süreçte altı kilo verip oral yeteneğimi kaybetmem oldu. Siz bakmayın böyle konuştuğuma öyle ince ruhlu birinden yada öküzden oral beklemeyin; gördüğünüz üzere yazmayı seviyorum yani çalışan şey parmaklarım yada uzuvlarım.
İki ay oldu; ağlamadım; iki ay oldu yüksek dozda alkol almadım. Ama "benim hala umudum var."
Peder beyle hastanede cep telefonunundan defalarca dinlediğimiz o mükemmel Mazhar Abi şarkısı.
Dünya yuvarlak mı bilmem; insanlara fazla güvenim yok ve işte bu yüzden bilime de; ama bildiğim şey hayatın yuvarlak olduğu. Öyle doğru diyebeleciğiniz köşeleri yok bu hayatın ; sonsuz doğru seçenek. Ahlaki normlarınızı götünüze pamuk niyetine tıkayabilirsiniz  ki ben de öyle yapacağım.
Montaigne abimiz sağolsun ; mutlu yaşamıyoruz ama en azından mutlu öleceğiz.
0

Bir sinema hüsranı



Ülen ülen; uzun süredir beni korkutacak güzel korku filmi arıyordum. Yerli filmleri tek başına izleyince üç harflilerden dolayı tırsıyorum ama yabancı filmler beni çok tırstırtamıyor. Gerçi ufak çocuklardan biraz tırsmıyor değilim. Neyse geçenlerde The Boy filminin fragmanına rastladım. Aha dedim en çok üç buçuk attığım iki unsur bu filmde mevcut: Çocuk,Oyuncak.
Planı yaptım ve dün gece attım kendimi sinemaya. Akşam 23.15 Suaresine gittik. Oh dedim bu gece tırsıcam sonunda. Nerdeee ak ; bende şans mı var... Arkamıza 8-9 erkekli kızlı alaman 20'lik piçoslar oturmaz mı..Ebenizi züküym; hayvan gibi ses yapıyorlar, gülüyorlar falan. Zaten hem gençler, hem içkili hem de salak. Filmin ilk 10 dakkasının ırzına geçtiler; e malum korku filminde insan moda giremeyince piç oluyor. Kimseyi dövmemek için bir kaç bin kere içimden sabır çektim; ondan önce bi iki kere uyarmıştım gençleri. Neyse tam sessizleşti derken bir irkilme sahnesinde arkamızda ki kızlardan birinin hayvan gibi bağırması ve sonrasında kahkaha komasına girmesiyle film yeniden piç oldu. 20 saniye sonrasında elemanlardan biri apar topar kalkıp kafamıza çarpa çarpa koltukların olduğu bölümden çıkıp merdivenlere yöneldi. Filmin yansıttığı ışığın altında merdivenlerden inen eleman fiskiye gibi ağzından garip sıvılar çıkartarak Mission Complete dedi. Evet sağolsun merdivenlere kustu ibnetör. Ondan sonra içeriye hakim olan koku bizim için son noktayı koydu. Apar topar çıktık salondan... Daha öncesinde bir görevliye şikayet etmiştim ama o da hayatından bezmiş olduğu için "İstediğiniz filme girebilirsiniz" diyip kestirip atmıştı. Bizde gecenin 12 sinde sinemada hepsi başlamış olan filmlerden hangisine gireceğimizi aramaya başladık. Hateful 8 vardı; izlemiştik, Deadpool; ilk yarım saatini kaçırmak istemiyordum. Hail Ceasar; salla. Ahanda baktık; Dirty Grandpa..Atladık girdik. Lan De Niro ne hallere düşmüş ; adam Galatasaray'dan beter hale gelmiş. Galatasaray mı maddi zorluk çekiyor Robert De Niro'mu emin olamadım. Adam gitmiş 72 yaşında, Zac Efron'la  birlikte damli dötlü filmde oynamış. Ben severim böyle filmleri; bana göre bol eğlenceli bol cıbıldak karılı filmlerdir bunlar. Kısa bi özenirim orda ki fanfini fona; that's all.
Öyle de abi De Niro nedir ya; yazık değil mi lan adamın kariyerine. Adam bildiğin yıldız olan genç aktrislerin yaptığının tersini yapmış; hani ünlü olmak için önce Porno filmlerde yada açık seçik sahnelerde oynarlar ya ...
Neyse lan kendime döneyim ; bana da yazık değil mi. Korku filmi diye gidip , Zac Efron'un zükünün üstünde arı izledik.  Eşeğin zükünde kelebek bile daha cazipti. The Boy'da güzeller güzeli, meme uçlu geceliğiyle Lauren Cohen'ı izleyecektik sözde.

İşte böyle yazık oldu sinema gecemize.
Bir daha ki sinema gecesinde görüşmek üzere.
0

Ne Farkeder


Bir şiir denemesi bu, 
Sus;
Yok, sadece,
Yanına -luk eki koymadığımda...
Hem belki gece,
Sivrilir göğüs uçlarında...
Hem benim hayallerim,
Anca büyüyor,
Gözlerinden damlayanlarla...
Kim bilir ,
Neler sığdırırdık,
Açsaydın kollarını,
Ya da bacaklarını
Birbirinden çok uzaklara...
Hem ne farkeder...
Yaşanmamışlıklar,
Prezervatiflere benzer...
Artık ne farkeder ! 



0

BAFTA 2016


British Academy of Film and Television Arts(BAFTA) ödüllerini bir nevi ingiliz Oscar olarak düşünebiliriz. Ben şahsen BAFTA ödüllerine Oscar'dan daha çok değer veriyorum. Herhalde bunun en büyük sebeplerinden biri Moon filminin 2009 yılında BAFTA ödülü kazanmasıydı.

Neyse gelelim artık sonuca; BAFTA 2016 açıklandı. İşte Listemiz:

En İyi Aktör

Leonardo Dicaprio ( The Revenant)
Artık Oscar kazanmasa bile ağlamaz. Ben bu ödülü hakketmediğini düşünüyorum ama ne diyelim züürt tesellisi olsun kendisine.

En iyi uyarlama senaryo

The Big Short
Henüz filmin kendisini izlememiş olsamda hakkında çok şey duyduğum bu filmin ödülü kazanması beni şaşırtmadı.En kısa zamanda izlemek ve izlemeniz dileğiyle.

En iyi Animasyon

Inside Out
Tartışmasız. Oscar'ı da garanti .

En iyi Aktris

Brie Larson(Room)
Filmi henüz izlemedim ama Brie Larson'ı bu genç yaşında ki başarısından dolayı kutluyor ve başarılarının devamını diliyorum.

Orjinal Senaryo

The Big Short
Herhalde bu filmi duymayanımız yoktur.

Ve ben sizlerle son olarak En İyi Yönetmeni de paylaşıp kaçayım.

Alejandro G. Iñárritu (The Revenant)

Eğer tüm listeyi görmek isterseniz: Tık Tık
0

Gyllenhaal



Aslında ben kendimden başka kimsenin hayranı değilimdir bu hayatta. Hiç bir zaman öyle fanatik bir seyirci olmamışımdır, hiçbir şey yada hiç kimse için. Yine de fazladan sevdiğim bazı kişiler, şeyler var. Takım olarak Fenerbahçe ama ondan bahsetmeyeceğim. Herkes  Leonardo Dicaprio,Brad Pitt, Johnny Depp, Orlando Bloom falan sever de benim sevdiğim aktörlerin başında Jake Gyllenhaal; ne kadar sevsemde hala soyadını ezberden yazmayı beceremiyorum. Tahminimce kendisini fazladan sevmemin sebebi biraz kendime benzetmem ve içimde ki narsistlik. Neyse egosal bi yazı olmasın bu; daha sanatsal yönlerden bakalım olaya.
Donnie Darko filmini duymayanınız var mıdır bilmem(Varsa vay arkadaş); kendisi enler listemin en başlarında gelmekte. Hele filmin soundtrack Mad World olmazsa olmazımdır. Hatta bu postun şarkısı Mad World olsun(Tık Tık
Donnie Darko filmine başka bir zaman ekstra bir parantez açmak istiyorum; şimdi ona başlarsam ohoo. 
Birde unutmadan bana göre 2014'ün en iyi filmi olan ve Jake abimizin başrolünde oynadığı Nightcrawler filmini de kesinlikle izleyin.
Kendisinin oynadığı iki film hakkında daha önce yazmışım. The Prisoners ve Love&Other Drugs .
En son izlediğim filmi Southpaw olmuştu ; uzun süre beklemiştim fragmanları görünce. Ben boks filmlerini de bi ekstradan fazla severim; üstüne bir de Gyllenhaal oynayınca tadından doyamamıştım. (Tabi Rachel Mcadams'ı da unutmamak lazım. )

19 Aralık 1980 LA doğumlu olan Gyllenhaal, bana göre çok başarılı olmasına rağmen mütevazi bir aktör. Çok ahım şahım filmlerde oynasa da arada sırada öyle ödüllere oynamayan romantik komedi filmlerinde falan da oynuyor. Zaten adam ne oynasa altından kalkıyor gibi bir durum var. Kız kardeşi de kendisi gibi oyuncu : Maggie Gyllenhaal. E genlerde olunca herhalde çok fazla bir çabaya gerek kalmıyor. 
Filmlerinin yüzde 80'ini izledim, hem filmlerin tarzlarını hem de kendisinin oyunculuğunu gayet takdir ediyorum. Eğer siz de oturup öyle fazla film aramak istemezseniz oturup oynadığı filmleri izleyebilirsiniz.

Everest filmini henüz izlemedim ama herhalde bu gece izlerim. 
Beni bu yazıyı yazmaya iten ise internette tesadüfen rastladığım Demolition filminin fragmanı.
Ki yine çok başarılı bir fragman.(Naomi Watts la beraber)


Ve fragmanın sonunda ki müthiş şarkı.(Oturdum shazamladım sizin için) Tık Tık

Bol linkli bir yayın oldu. İyi seyirler, dinlemeler.



2

Baba Post

 

İşte geldik asıl yayınımıza; dünden beri içime işleyen şarkıya. Siz beni sevmesenizde olur; hem belirsizlik güzel şey. Kim bilir belki sevmeden sevişiyoruzdur. Yine de gitmeden alırım bir alt dudak.

Ve bu da bonus videosu.(Nerden denk geldiğimi anlatan hoş bir sahne )


0

Bu post bir sonraki Postun Geçmişte doğacak olan gayr-i meşru çocuğudur.

Neydi ne oldu lan öyle ... Yaklaşık 1 saat önce işten eve geldikten sonra çayımı yapıp götümü koydum sandalyenin üstüne ve yapıştım laptoba. Direk 2 gündür aklımda olan şarkıyı sizinle paylaşıp biraz takılıp yatacaktım. Ve yine her zaman ki gibi browserın tabları konu konuyu açar misali açılmaya başladı vakit su gibi aktı gitti ve yanında beyin de. Face'te Aslı Enver Murat Boz paylaşımına denk gelip ( çok zükümde olan bişey değil magazin sevmem ama ) tıkladım; ordan Aslı Enver'in rezil Arnavut Kaldırımı performansına yol aldım. Kendisinin mimiklerini çok severim, hoştur ama Arnavut Kaldırımı olmamış ; hele bir şarkıyı çok sevince böyle ziyan edilmesine üzülüyorsunuz. Sonra oturdum youtube'da amatör Arnavut Kaldırımı denemelerine daldım gittim. Bir yanım geçmişe daldı bir yanım memlekete. Aslında hepsi aynıydı benim için.
Neyse ordan oraya turladıktan sonra Conor Mcgregor'ın en kanlı nakavtlarına daldım.(Kendisinden de başka bir postta bahsederim artık)
Yok valla 2 saat oldu youtube'da o kadar arka sayfalara geldim ki artık kaldırım döşeme makinesi videoları çıkıyor.
Buralara gelene kadar bin tane şey izledim; gerek yeni şeyler gerekse eskiden bildiğim ve hala çok sevdiğim şeyler.
Yine de sizin için aralarından birini seçtim : Tık Tık
0

Bir AHS Yıldızı

Uzun süredir aklımda olan bu gönderiyi yayınlamak bu geceye kısmetmiş. Film izlemeye gitmeden önce size bu gece American Horror Story dizisinin yıldızlarından birini tanıtacağım veyahut kendisinin bu diziyle birlikte başlayan evrimini göstereceğim.
Aslında American Horror Story deyince tek bir yıldızdan bahsetmek zor; her oyuncu müthiş cüretkar sahnelerde oynayıp, müthiş performans sergiliyorlar. Zaten bu kadar aykırı bir dizide böyle oyuncular olmasa bunu efsaneleştirmek bu kadar kolay olmazdı.
Ben bu gece size ne Titanik Ablamızdan(Kathy Bates) ne Jessica Lange'dan ne de Sarah Poulson'dan bahsedeceğim.(Daha sonra üçünden de bahsedebilirim.) Bu gecenin yıldızı Evan Peters.
87 Amerika doğumlu Evan kardeşimizin öyle çok dişe dokunur bir film geçmişi yok. Az olan film kariyerinde de öyle ahım şahım bir rol yok. Onun dışında sağda solda dizilerde oynayan Evan, American Horror Story ile kalbimizde sağolsun taht kurdu; daha hiç bi çüküm çekmese olur o derece.
Gelelim Evan'ın Horror ile evrimine.

2011'de serinin ilk sezonunda:

Tate Langdon olarak karşımıza çıkıyor. Tate Langdon, davranışları öngörülemeyen agresif bir genç. Bunun yanı sıra sürekli şiddet ve okul arkadaşlarını öldürmeyi hayal etmesi kendisini tehlikeli kılıyor. Ancak onu bu şiddetten bir adım uzaklaştıran şey herzaman ki gibi Violet'e olan aşkı...



Gelelim ikinci sezona. Güvenilir ve sadık bir insan olan Kit Walker o zamanlar uygun görülmemesine rağmen siyahi bir kadınla evlidir; taa ki karısını öldürmekten suçlu bulunup "Bloody Face" adlı seri katil lakabını alana kadar.
Savunmasında parlak ışıklar ve küçük yeşil adamlar gördüğünü iddaa eden Kit tımarhanede kendine yer bulur... Gerisini izleyin herşeyi anlattırmayın (=



Sezon 3'te karşımıza cadılar tarafından başka vücut parçalarıyla dikilip, diriltilmiş bol sevişgen(sürekli 3lü(threesome) yapıyor) Kyle Spencer olarak çıkıyor.


Sezon dörtte, Jimmy Darling karakteri ile çok garip elleri olan ve bu nedenle sirkte çalışan bir ucubeyi canlandırıyor.  Elleri nedeniyle sirk dışında para karşılığında zengin kadınlara garip elleriyle vajinal masaj sunuyor.


Ve gelelim sezon 5'e . Burada müthiş aksanı olan psikopat katil James Patrick March'ı oynuyor. Mr. March cesetleri mükemmel şekilde saklayıp yok edeceği ölümsüz bir hotel inşa etmiş.
Ve bu karakter aslında gerçek bir seri katilin kopyası olarak karşımıza çıkmakta.
Gerçek kişi Herman Webster  Mudgett veyahut nam-ı diğer  Henry Howard Holmes( H.H. Holmes) . 1861 ile 1896 yılları arasında yaşayan bu kişi amerikanın ilk resmi seri katiliymiş. Ve fantezisini kurduğu cinayetleri rahatça yapabilmek için bir otel tasarlamış. Toplamda 27 cinayeti itiraf etmesine rağmen 200 ün üzerinde cinayet işlediği düşünülüyormuş.

H.H. Holmes


Sezonlar geldikçe unutmazsam postu güncellerim. Ve eğer siz hala AHS ye başlamadıysanız e bi zahmet şu an tam zamanı.

0

Azrail'in olta attığı orman

"Your life is a precious gift from your parents."

Bildiğiniz üzere yeni eve taşındım; bu ev sinemaya 10 dakikalık yürüyüş mesafesinde. Hal böyle olunca dün akşam o2'nun perşembe günleri uyguladığı bir al bir bedava kampanyasını kaçırmayalım dedik ve bizimkiyle atladık sinemaya gittik.
The Forest filmi Natalie Dormer'ın ağzı kadar enteresan değildi ama konunun geçtiği ormanın gerçek olması gerçekten ilgi çekiciydi.Ormana geçmeden önce filmi puanlandırayım 5.7.
Japonya'nın Aokigahara ormanı ; diğer adı ise İntihar ormanı. Filmden öncesine kadar hakkında hiç birşey duymadığım bu ormanı dün gece yatmadan önce epey bir araştırdım.

Fuji dağının ortasında yer alan Aokigahara ormanının farklı farklı 3 lakabı var :
Ağaçlar denizi
İntihar Ormanı
Japonya'nın Şeytanlar Ormanı

Bu ormanın dünyanın en çok intihar edilen ikinci yeri ; 1950'lerden bu yana 500'ün üzerinde kayıtlı intihar vakası olmuş ve tahminlere göre bir o kadar da bulunamayan.
En çok intihar edilen yeri merak ettiğinizi biliyorum ; tahmin ettiğiniz üzere orası bir köprü. San Francisco'nun Golden Gate köprüsü dünyanın en çok intihar edilen noktası. Orasıyla ilgili başka bir gün yazacağımı umarak ormanımıza geri dönüyorum.
Ormanı bu kadar ünlü hale ve intihar noktası haline getiren aslında bir roman. Tabi bu bir dilemma; çünkü bir romanı yazdıran gerçek olaylar mı yoksa gerçek olayları yaratan bir roman mı; bilmemiz imkansız.

Seicho Matsumoto 1960'larda  Kuroi Kaiju(Black Sea of Trees) adlı bir roman yazmış. Bu romanın ana karakterleri hikayenin sonunda Aokigahara ormanı içerisinde intihara teşebbüs etmişler. Ve bu romandan sonra zaten öncesinde intihar olayları barındıran orman daha da cezbedici bir intihar noktası haline gelmiş.
Hatta öyle ki intihar etmek üzerine yazılan bir kitapta (Wataru Tsurumui- The Complete Suicide Manual) intihar etmek için kusursuz bir yer olarak kendinden söz ettirmiştir.

Peki bu orman bunların dışında ne tür özellikleriyle bu ünvanı almayı başarmış ? 3500 hektarlık bir orman düşünün ve üzerinde öyle sık bir bitki örtüsü ve ağaçlanma var ki adeta doğal bir labirent.Bitki örtüsünden mi yoksa ağaçların bu kadar sık olmasından mıdır bilinmez bu ormanda vahşi hayvanlara pek rastlanmamakla birlikte kuş sesleri çok nadiren duyulurmuş.
Ormanda patikayı terk etmek kesinlikle tavsiye edilmiyor; zaten intihar etmek isteyenler patikayı terkedip ormanın derinliklerinde kendilerine ölümsüz bir köşe seçiyorlarmış.
Ve bonus olarakta ormanın yakınında olan Fuji dağının volkanik toprak ve manyetik demir barındırması nedeniyle bölgede telefon, internet , gps ve pusula kullanımı olanaksız.

Dünyayı gezme merakı olan biri olarak umarım kısa sürede bu ormana yolum düşer ve size fotoğraflarla başka bi post atma imkanım olur ; şimdilik zor gözüküyor.

Eğer bir gün intihar etmeye karar verirseniz (umarım öyle birşey olmaz) ve biraz birikmiş paranız varsa atlayın bu ormana gidin; hem ölmeden önce yeni yerler görmek ve biraz fazladan adrenalin salgılamak hoş olur ; kim bilir belki sizi tekrar hayata bile bağlayabilir.

Ve gitmeden dün gece okuduğum ve beni geren bir reddit hikayesi LİNKİ
0

Clif and Derek

İki, üç gündür biraz nane mollayım; bu nedenle bugün yaklaşık 13 saat uyudum. Akşam 18-24 arası part time garsonluğumu da yaptıktan sonra eve geldim; hanım yatağa ben tv başına geçtim. Malum 13 saat uyku sonrası insanın erken yatası gelmiyor. Ulan dedim şöyle gerilimli merilimli bi film açayım... Film izlemeye bayılıyorum ama şu film arama faslı yok mu; adamı deli ediyor arkadaş. O an hangi moddaysan o tarz film bulman gerekir, afiş hoşuna gitmelidir, konu cezbetmelidir ve altta yazılan yorumlar heves kaçırmamalıdır falan.
Neyse sonunda Afflicted filminde karar kıldım ; aslında en başta o filme karar kılmıştım ama üstüne yarım saat daha başka filmlerin konularına göz gezdirdikten sonra ilk ve son kararım olan Afflicted filmini izlemeye karar verdim.
Bu karar sonuç olarak beni bu posta getirdi ; vampirik kader.

E gelelim o zaman artık filmimizin konusuna ; zaten anladığınız üzere Afflicted, bir vampir filmi. Found footage tarzında çekilmiş olan bu film iki kankanın dünya turu yada diğer bir deyişle dünya turu başında geçiyor. Başrollerde ve yönetmen koltuğunda aynı isimlerle Clif ve Derek var.
Başta vampir filmi dediğimi biliyorum ama yine de öyle bildiğiniz vampir filmlerinden olmadığını belirtmek istiyorum.
Uzun süredir izlediğim en iyi found footage tarzı filmlerden biriydi; gerçi ben bu tarzı zaten sevenlerden olduğum için bana fazla söz hakkı düşmez.
Yinede Afflicted filmine kesinlikle bir şans vermenizi tavsiye ediyorum.

Benim bu filme puanım 7.8 .
Bana göre senaryo gayet özgün(vampir hikayesi üzerine ne kadar özgün olabilirse) ve oyunculuklar kesinlikle övgüyü hakkeden cinsten.

Ve buyrun; oyuncular demişken işte oyuncularımız.
İyi seyirler



0

Ne kadar çok o kadar hapis


Taşınma arifesi, en sevdiklerimden biri olan "Ne kadar çok malın var o kadar bağımlısın" mottosunu bi daha anıyorum. Şerefsizim herşeyi atasım var ; tabi viski koleksiyonunu karaciğere bindirmek lazım. Ulan zengin bi adam değilim ama ıvır zıvır bitmiyor; 30 tane usb 1000 tane kartpostal, xbox ve oyunları, dvd filmler, müzikler, kitaplar, laptop, fotoğraf makineleri diye uzayıp gidiyor bu liste. Yok abi yakında başarabilirsem sıfırlayacağım herşeyi kiralık yaşayacağım anasını satayım. Düşünsene 3 farklı kıyafet setin olacak.(3 pantolon ,3 kazak, 3 gömlek,3 T-Shirt,1 Ayakkabı , 1 Ceket/Mont) Ne gerek var havluya falan, kuruyacaksın ya yaz güneşi altında yada kuzey rüzgarı ayazında. Az eşyan olacak bir sırt çantasına sığıp gelebilecekler seninle. Ya da ayrılıklara alışacaksın her defasında bırakacaksın bir çok şeyi geride.
Bana kalsa ben herşeyi saklarım yada saklardım ; artık daha duygusuzum daha rahat atıyorum bir çok şeyi. Mesela geçende 70 parça kıyafet verdim , üzerine şiirler yazdığım abuk subuk kağıt parçalarını da attım çöpe.
Aslında herşey kapitalizmin zincirleri ; para kazan eşya al, daha çok kazan daha çok al, aldıkça bağlan bağlandıkça sessizleş; sonunda evlen, kredi çek ev al. Ne kadar çok bağımlıysan o kadar çok korkun vardır ; kaybetme korkusu. İşte bu korkuyla insanlığın yüzde 80'i dışarıda olan kötülüklere tepki veremiyor, risk alamıyor.

Öyle bir dünya isterdim ki ;
İçinde bir sen çırılçıplak,
Ruhu okyanus kıvamında ,
İçimizden akacak...
0

Küçük bir başlangıç


Bilmem; yazmalı mıyım... Neyse boşvereyim yazmayayım ne sizi ne de kendimi hayatın gerçekleriyle daha fazla üzmeyeyim bu gece.
Önce gecenin şarkısıyla başlayalım ;
Robin Schulz & Judge - Show me LoVe ( Tık Tık )

Bugün ev malzemelerinin satıldığı o büyük marketlerden birine gittim ; türkçesini bile unuttum anasını satayım. Burada Baumarkt diyorlar; neyse ne zükümse işte ondan. Gitmeliydim çünkü bu pazar götüngen'de dördüncü kez taşınıyorum. Yaklaşık iki buçuk yıldır kız arkadaşımla beraber tuttuğumuz evde kalıyordum ; ev sahibinin bazı mecburi özel ihtiyaçlarından dolayı yeni ev arama durumunda kalmıştık. Biraz şans biraz torpille şehrin merkezinde gayet hoş bi ev bulabildik. Şans tanrıları bizi seviyordu. Bugün anahtar teslim faslı sonrası evin acil zaruri ihtiyaçlarını not edip alışveirşe çıktım. Çıkmaz olaydım ; fakirlik çarptı suratıma.
Bir küvet 4 bin tl; lazım olduğundan değil, dedim ya suratıma çarptı. Neyse ben en ucuzundan gidip duş perdesi ve demiri, banyoya bir duvar lambası mutfağa da tavan lambası alıp kasaya yöneldim. En basic markaları ve malzemeleri almama rağmen post cihazının tecavüzünden kaçamadım.
Bakalım yeni ev bize daha ne masraflara patlayacak.
Bu yeni evde ne kadar kalacağımız belli bile değil ; belki 3 ay sonra iş bulup uzaklara kaçacağız ama 3 ay sokakta kalma gibi bi lüksümüz de yok. Hayat bazen farklı mecburiyetler getiriyor, ki hiçbirinden şikayetçi değilim. Diğer insanların aksine hayattan garip hazlar aldığım da oluyor hiç haz almadığım anlar da . Ama yine de diğer insanların aksine genelinde memnunum; son zamanlarda insanlarda gözlemlemlediğim o memnuniyetsizlik beni efsane germiş durumda.
Çok sikimsoniksiniz amınızakoyim. Kendime son zamanlarda sosyal çevrede bir yer edinemiyorum ; vaktim olmadığından değil; ben  iki karpuzu bi koltuğa sığdıramayanlardanım sanırım. Hem ilişki sahibi olup hem arkadaş sahibi olamıyorum. Kadınlarla sosyalleşmek restricted area , kafa dengi erkek bulmak zor ; yeni bağlar kurmak için de vakit yok. Sanırım saçma bir paradoksun içindeyim.
Yabancı dillerde kendimi ifade etmeyi sevemedim gitti ; eskiden severdim gerçi koynuma girenlerin kendini o ye; go on diye ifade etmesini. Sanırsın "when i was young , i was like a playboy " yok lan biraz abartıp egomu tatmin edeyim dedim; çok görmeyin hımısını. Libidom hep yüksek ama özgüvenim az bu aralar, hem belki cazibe mi bile kaybetmiş olabilirim. Onun yerine shredded bir vücut, sağlam kondisyon (pompacı mülayim kondisyonu) ve ip man sporu yapıyorum. Daha 4. seviye olsam da hoşuma giden bir spor yada dövüş sanatı; ileride bir sifu olma ihtimali neden olmasın.
Göreceğiz ; e bari yazının da resmi onunla alakalı olsun.
0

Dua Lipa ablamıza selamlar yada sis'e

Ben böyle bazı bazı şarkılara tutulurum anlık aşık olurum falan ; hatta genelinde gelir burda paylaşırım bu durumu. Bugün bizim kızın üvey anneannesinin doğum günü vardı trenle oraya gittik; arabaya tam bindiğimizde radyoda bir şarkı çalıyordu ah dedim budur Shazam Shazam söyle bakam kimdir bu şarkıyı dandanlatan...
Bütün gün dışarıda olduğum için şarkıyı baştan sona dinleme fırsatını bi türlü yakalayamamıştım ; eve geldiğimizde de biraz şekerleme biraz film derken anca şimdi dinleme fırsatı bulabildim herhalde 10. kez çalıyor şuan. He film olarakta Creed'i izledim ; belki film üzerine yazarım bi ara. 

Fazla detaya giremedim; duygularımı yüzeye çıkaramadım... Maalesef şarkının büyüsü altındayım , yada mallık sendromunda.

Dua Lipa  -- Adını yediğim ; hoşuma gitti bea.... 

Tipini yediğim... 

Birazda sözlerle sevişelim ... 

I see the moon
I SEEE THE MOON
I see the moon
Oh when you are lookin  at the sun
not a fool
I'm not a fool
not a fool

Oh but when you're gone


When you're gone
When you're gone
Oh baby, all the lights go out
Thinking oh that, baby, I was wrong
I was wrong
I was wrong
Come back to me, baby, we can work this out
Oh baby come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down, oh no
No I won't let you down, oh no

Cause I could be the one
I could be the one

I see in blue
Oh and you see everything in red
And there's nothing that I wanna do for you
Do for you
Do for you
Oh cause you got inside my head
Oh but when you're gone
When you're gone
When you're gone
Oh baby, all the lights go out
Thinking oh that, baby, I was wrong
I was wrong
I was wrong
Come back to me, baby, we can work this out
Oh baby come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down, oh no
No I won't let you down, oh no
Cause I could be the one


I could be the one
Be the one, be the one


Will you be mine?
Oh baby come on, let me get to know you
Just another chance so that I can show
That I won't let you down, oh no
No I won't let you down, oh no
Cause I could be the one
I could be the one
I could be the one


The One olmaya hiç niyetim yok; 28 yaşında hala sıradan biriyim ve bu sıradan dünyada fark göstermek gibi bi niyetimiz yok bırakın o bize kalsın. 

0

Başlıksız


İnsan yazmayı özlüyor ,
Ya da yazmak insanı...
Gece karanlığı özler mi hiç ,
Şeytan günahı... 
Benim ki de öyle işte;
Özlüyorum yalnızlığı.

Hayatta ne kadar benim tarzım olmasada daha bedensel şeylere yöneldim ; mütemadiyen spora gidiyorum, haftada iki gün wing chun antremanına gidiyorum , sigarayı bırakalı 3 yılı geçiyor. Bıraktım derken sadece keyif içicisiyim diyelim ; ayda 2-3 tane içiyorum gibi bişey. 10 sene günde 1-2 paket içen birine göre başarılı ; gerçi bırakmamda katkıları olan midemi es geçmeyelim . 
Alkolü bırakamam diyordum hep ama bugün spor nedeniyle 2 haftadır ağzıma damla sürmediğimi farkettim. Yaşım 28 ulan ne yaratacaksam kendimden ; bi gereksiz gaza gelmeler falan. Yok neymiş 3 ayda 8 kilo kas aldırıcam vücuda he bi de gidip wt de 8. seviyeye yükselicem 2016'da . Anlayacağınız kasıcam kendimi ; bütün bunlar 2016 hedefleri listesinde var. He bi de olursa yüz bin avro kazanmam lazım bir sene içerisinde. Başka bir şeyler daha yapmam lazım ama kendime fazla vakit ayırabildiğimi söyleyemeyeceğim ; sanırım düzenli hayat düzenli ilişki şeyleri beni bozdu. Bana ait olmayan bi hayatı yaşıyormuşum gibi ; nerde melankolik tanrıyla mütemadiyen pasif agresif sohbetler eden ben. 
"Eskiden çıplak gelirdi geceler ; sevişirdik simsiyah."