Anı yaşamak dışında geleceğe dönük düşünmek pek iç açıcı değildir hiçbirzaman. Çünkü her kavuşmanın tekrar bir vedası vardır.
Elvedayla veda arasında ki farka tapanlardanım ben..
Veda hep elveda bi keredir..
Yolculuklarda tanıdım kendimi, o yüzden öğrendiğim ilk şey şu oldu :
Özlem olmadıkça kavuşmakta olmaz.. Siyah olmadıkça beyazın olmadığı gibi. Hayatın bu zıtlıklarından tat aldığımızı öğrenince sudan çıkmış bir balığın isyanı gibi oluyor yaşamak..
Ne diyeyim ki hayat işte..
Mutluluk yok benim için, sizin içinde yok.. Kandırmayalım kendimizi ; olduğundan memnun olmak yada memnun olmamak var sadece..
Birde bunlara ekstra olarak huzur ve iç ısınması var .. Mutluluk gibi nankör bi kavramı getirip şatafatlı tabaklarda sunmayın önümüze ; sıkılıyorum agresifleşiyorum...
Bu ara pek bi huzurluyum , huzurluydum.. Annem buradaydı ama bugün gitti.. 3 aydır gelmesini beklerken bir anda gitti .. Ne çabuk akıyor zaman, kavrayamadım.. Neyse ki hayatımda içimi ısıtan başka teselliler var .. Şimdi özleme zamanı..
2 bucuk saat git 2 bucuk saat gel bir yolculuk yaptım trenle.. Giderken kolaydıda , annemi bıraktıktan sonra dönerken ki düşüncesel yolculuk yordu beni ..
Yorgunum bugün..
10 gündür doğru dürüst alkol almadığımıda hesaba katarsak , bugün içesim var , içmeliyimde. . .
Trenleri sevdim , hayatıma kıyabilme ihtimalim olan rayların üzerinde giden.. Gemileri sevdim ben, ruhumun boğulma ihtimali olan denizin üzerinde giden.. Uçakları sevdim ben , tanrıya ulaşabilme ihtimalimin olduğu gökyüzünde giden.. Otobüsleri sevdim ben, kendimi kaybedeceğim camın yanında giden..
Gitmeleri sevmedim ama gelmeleride sevemedim bu yüzden.. Yinede sevdim sevmeyi, özlemeyi.. Şimdi git çünkü gitmekte gelmek kadar asil ve kavuşmalara gebedir..
