Yarım adımı geçmeyen 2012 yılı herşeye rağmen güzeldi ama vasatı aşamadı. Aslında benim nacizane yadigarım olan bu blog için vasatı aşamadı. Epi topu 18 yazı paylaşmışım ; oysa öyle miydi 2010 ve 2011. Beraber yatar beraber kalkardık , bırak iple çekmeyi ertesi günü yapışırdık birbirimize.
Ama öyle ki 2012 de öğrendim ; insanın hayatı ne kadar karmaşıklaşırsa bir o kadar uzaklaşıyormuş blogtan. Nerede o yalın, şafak vakti aşklar , yaşamlar , sevişmeler.
Birde herşeyin ötesinde yalnız yaşamıyor olmanın da etkisi var herhalde. Koskoca bir yıl içerisinde kaç kere tek başıma uyudum acaba , 10 , 20 belki de 30 .. İnsanların alışkanlıkları bir anda yıkılmıyor deselerde inanmayın ; öyle bir yıkılıyor ki herşey ... Zorladı mı insan gökkubbe bile çöküyor üstündekilerle birlikte.
Siz yine de zorlamayın .
Ataol Behramoğlu abimizin dediği gibi Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var... Keşke bir şey olsa o kadar çok şey var ki ; öğrenmek yaşlandırıyor insanı ve mutsuzlaştırıyor yada tatminkarlaştırıyor mu demeliyim.
Enteresan bi ayrıma geldik şimdi ; kırmızı ışıklarla süslenmiş kocaman dur işareti !!!
Evet tatminkarlaşmak; daha çabuk tatmin olabilme yeteneğine erişmek gibim birşey.
Küçük şeylerden mutlu olmak ile tatminkar olmak arasında çok büyük bir fark var o yüzden şimdiden uyarıyorum ki yanlış anlamayın . Bahsettiğim şey , tam tamına ,beklentilerin düşmesi.... Öğrenilen ve tecrübe edilen onca şeyden sonra beklentiler öyle bir düşüyor ki ; heyecanlar yerini bilmişliklere ve mutluluk sanrılarına bırakıyor. Sabırsız ve güçsüz varlıklarız ; ve zaman her geçen gün emiyor daha da kalan gücümüzü. İşte bu yüzden çabucak sarılıyoruz bulduğumuz ufacık mutluluk kırıntısına.
Risk yoksa kazançta yok diyenlere sesleniyorum..
Hepimiz kaybeden değil miyiz poker masasında ; restten korkarak...
