Icimizde ki ses

O retro müzik setinin siyah beyaz olan II dügmesine basinca hersey duracak gibi geliyor insana. Hava da ucan o balerin gökyüzünde sonsuza kadar süzülecek; harp alaninda en cesur savascilarin saha kalkmis kiliclari sonsuz bosluga sürüklenecek ve kan yolunu kaybedecek. Herseyi susturuyor da insan icinde ki sesi susturamiyor. Ustura misali kesiyor sah damarlarini he durduramiyor icinden akan melodiyi. Neyi sevip neyi sevmedigimiz hic önem arz etmiyor; bütün dis etkenlerden kurtulup tek ic etkene kulak vermek gerekiyor bazen.

Icimde bir ses ,
her gece yatmadan bastirdigim,
her kadinin orgazmi cigliklarinda karistirdigim;
icimde bir ses,
kücük bir bebek olan Tanrinin anlamsiz heceleri ,
Azrailin oragiyla yirttigi geceleri;
icimde bir ses, git;
özgür olmak ölüme kosmaktir.

Ve ben son iki gündür karsi koyamiyorum icimde ki sese. Herseyi birakip risk budur diyip cebimde cok cüzi bi miktarla dünya turuna cikayim diyorum.
Götüm yemiyor ve sonra ben yine ben olmaktan cikiyorum; bir ruh haliyle yüzeysel zevklerle günleri geciriyorum ve sonra yeniden. Sonsuz mutsuz bir döngü.
Gidemiyorum ah bi siktir git desen !

Tramdan mizikacilar sehri

Ah bu tramlar ve kulaktan cikmayan kulakliklar. Fonda yine Mazhar abi ve ben yine tam ortasindayim yagmurun. E sizin de anlayacaginiz gibi bu oyun hep ayni. Bugün ruhsal olarak daha iyiyim biraz daha pozitif. Bunun sebebini keske bilebilsem; o zaman da hayat cok tekdüze olurdu herhalde. Ironiklik icime o kadar islemis ki; genel de mutlu olmayan ben cok kücük uc noktalardan mutluluk orgazmi geciriyorum. Hani bir at degilde gergedan üstünde dört nala kossam mutlu olacagim; öyle bi mallik hakim beynime. Mallik dedim de keske gercekten bi mal olabilseydim. Özledigim seylerden biri hic bilmedigim birseyi özleyebilmek. Kadinlari özlüyorum sonra geciyor; konusuyorlar ya o uzaktan görüp anlamlar yüklediginiz kadinlar. Buz daginin tek tarafi varmis derken o kirilma sesi geliyor fondan. Sonra ben yine susuyorum; dilim varmiyor hem de öyle bir varmiyor ki mecaz anlamini yitiriyor.

Bosluklar

Son dönemlerde kendim icin alkol almaktan baska bisey yapmadigimi varsayarsak biseyler yazmak güzel bi baslangic olacak. Baska bi sehirin Traminda isten cikmis eve dogru yol aliyorum; insan sevmedigi seylere ne kadar cabuk adapte oluyor; ne cabuk cöküyor karanlik mutsuzluktan hallice insanin icine. Hic düsündügünüz olur mu; durdugunuz yerin veya oldugunuz noktanin yanlis oldugunu. Peki ya bu bütün hayatiniza yayilirsa ? Varolussal sorunlar yetmezmis gibi sistemin icinde ki sorunlar üstüne eklenince hicbirseye cevap bulamiyorum. Gerci cevaplar bi isime yarayacak mi emin degilim. Hayatta öyle dönüsler var ki tam risk alinasi; hani ya dönersin ya tepetakla... Hayatta hersey griyken bazi seylerin siyah beyaz olmasi ve daha cok siyah olmasi güzel. Belki psikolojik rahatsizligim vardir belki de normalimdir; tanilarin ne önemi var ki bosluklari dolduramadiktan sonra. Cep telefonun otomatik düzeltmesi bile bosluktan sonra viski öneriyorsa yoktur fazla söylenecek sey. Bi duble Laphroaig alirim; buzsuz olsun.

Yeni bir yalnizlik kafasi

Oysa hala öyle zayifmisim ki. Hic aklima gelmezdi tekrardan bu kadar kirilgan olabilecegim. Yeni bir sehirde yeni bir evde yeni bir yatakta ilk rüya da baskasini görmek ...
Baskasi diyorum hem de bambaska. Baskalasmaya, baska olmaya takmis biri olarak o zamanlar anlamistim bu baskasinin hayatim da iz olacagini. Hayatim 30 yazan serite kosan sprinterin
son adiminda; yine de unutamiyorum. Unutamamakta yalan bir tabir aslinda; hic aklima gelmiyor desem yeridir. Bu ölümü düsünmeyip yasamaya benziyor; bizimkisi de ayni hikaye; her son ona cikiyor.
Cellat beni bekliyor ben cellati ama bu denklem ikimize uymuyor; iste bu sikiyor aklimda ki bütün Tanri denklemlerini. O kadar cok sey istememis olsamda hala uzakta tek istedigim sey.
X desen degil y desen yine degil; cözümlü bir denklem degil bu. Ortada bir paradoks; elde edemedigim icin mi bu kadar önemli benim icin yoksa daha derin aciklamalari mi var insan beyninin
ceperlerinin eridigi günesin kiyilarinda.
Bugün bambaska bir sehirde bambaska bir evde ikinci günüm; oysa o kadar yalnizmisim ki. Sanki hayatimda ki hersey yalniz kalmamak icin uydurdugum boyama kitabi gibi. Kirmizi yesil ve mavi
Ve sonunda siyah.. En dürüst renk siyah. Iste bu yüzden hazirim karanliginda bogulmaya. Özlemisim seni her zaman ki gibi hic bilmeyip hic bilmeyecek olsanda yaziyorum buraya.

Herseye ragmen 12 sene sonra hala ayni kalp cirpintisini yasamak güzel sey. Bir cok sey degisirken su hayatta cok ufacik seylerin degismemesi de güzel seylerden biri. En yalniz anlarimda hep onu düsünmem bi sekilde bagli oldugumuza dair bir isaret; ya da ben öyle düsünmek istiyorum. Benim gercekligim benim düsüncelerimden ibaret olduguna göre siktir edebilirim gerisini.

M.S. de ki ilk sacma sapan sarki suydu ve bu yaziya ithaf olarak gelsin.

Birden geldin aklima

Bu postu yazmadan önce Sena Sener ve Tuna Kiremitci´ye tesekkürlerimi sunuyorum. Sebebi linkte sakli.
Ben Sena Sener ile ilk defa bir youtube gezintisinde tanistim; tanismak olayi platonik ama problem degil; yas 30'a arkadan dayamis platonikten ereksiyon olacak hali yok.  Sizi bilmiyorum ama ben kendi üslubumu özlemisim. Malum buralarda bu jargonlarla konusmak pek mümkün olmuyor; yabanci dilde de bizim dil blowjob amatörü gibi kendinden geciyor. Samimiyetimi kaybetmeden hikayeleseyim biraz. Bir varmis bir yokmus derken bi bakmis bizim oglan, ne görsün ; okul bitmis issizlik kol vermis kendisine. Giymis celik yelegini almis eline kilicini atlamis lokal trenlere. Bakmis olmuyor; tabi modaya uymak lazim. Acmis semsiyeyi üstüne oturmus; semsiye olmus takim elbise. Tabi bir allahin kulu da demiyor ki: takim elbiseye is vermiyorlar dayiii. Neyse uzun aletin kissadan hissesi Dan Dan Dan diye No yada Nein cevaplarina gögüs gerdik. Dört aylik is arama sürecinde herhangi bir basari elde etmeyi birak herhangi bir motivasyon kivilcimi da bulamadim.
Simdilerde part time garsonluga devam ederken bir tanidiga web sayfasi yapiyor bir diger tanidiga da fotograf cekimi yapiyorum. "Bi sik olmaz bizden" efsane  film repligini de kendime armagan ediyorum. Türkce karakteri olmayan yeni laptopumun da Dell firmasinin da sülalesine sövüyorum.
Beni bilirsiniz belki gelirim belki gelmem. Hala 7 yil önce burada yazmaya basladigim günkü kadar kararsiz ve kaybolmusum. Ben beni bulamiyorum; siz bulursaniz bakarsiniz sevisiriz.

Tarih 21.04.2017. Bütün herseye inat ne sisteme ait olacagim ne sisteme karsi cikan siyaha boyanmis sürüye. O film repligini bosuna söylemedim ben.


Arka planda "Gönlüm hep seni ariyor neredesin sen " diyor. Onun da videosu size gelsin. Hadi eyvallah.

Böyle Böyle

Bugün de böyle olsun be. Kendini kabul etmek zor is. Ben yillar sonra hala kendimi kendim gibi kabul edemedim; sürekli bir tereddüt bir soru isareti. Yine de ve yeniden kendimi kendim oldugum icin seviyorum. Güzel yani da o degil mi kendini sevmenin... Kendini sevmek diyorum; oysa ki kendini sevmek o kadar cok farkli seyleri sevmenin bileskesi ki; anlatmak imkansiz. Imkansizlari o kadar cok sevmememe ragmen burada hala imkansizi kullaniyorum. Belki sarkilar yüzünden belki de kendim yüzünden ; bilemedim ben.  Bu gecenin sarkisi aslinda 3 gün önceden yok bilemedin 5 gün önceden belli; öyle yeni bir sarki degil üstelik; yillarin sarkisi haydi söylenin yeni versiyonu. Bilmiyorum duyaniniz var mi "Kalben" ismini. Kalben gayet sade bir vokalist abladan olusuyor ; kendisi müthis Haydi Söyle coveri ile aklimizi ve gecemizi basimizdan aliyor. Uzun süredir yalnizim; aslinda yalniz degilim ama uzak mesafeli iliskim var 4 ayligina. Aldatmisligim yok kime göre neye göre tabirine göre.  Diyorum ya ben kendimi bulabilen bir insan degilim ; nüfusun yüzde 90 ina göre kendimi daha fazla bildigim dogrudur ama bu onlara göre daha fazla hata yapmayacagim anlamina gelmiyor. Ben ben oldugum icin o kadar mutluyum ki ; her gün kendimi ararken yaptigim hatalardan dolayi degil , bana kirilan insanlardan dolayi mutsuzum bazen. Oysa kazara yasamayi sevmek kazalari beraberinde getirmekten geliyor.
Seviyorum günahi ve günahin katsayisini...

Blog Dostları

Sistematik döngüler içerisinde yoğulurken dünyasal şeylerin kölesi olma yolunda hızla ilerliyorum. Özgür ruhum esir bedenimin içerisinde adaptasyon süreci yaşıyor; siksem olmuyor bakir kalsam nafile... Bu ruh başka evrenlere akamıyor artık... Ben de sizin gibi gidiyorum kalıbına uyacağım yakında; normalde çok ben demeyi sevmem ama bu seferlik böyle olsun. Blog dostlukları vardı buralarda ve beni benden alan sohbetleri. İsimsiz cisimsiz sadece ruhlarıyla ruhumda yer edinmiş insanlar. İşin güzel yanlarından biri de anonimlik ve her an kaybolunabilirlikti. Gerçi şimdi karanlıkta kaybolmuş ruhum hoşlanmadı bu kaybolunabilirlikten. Oysa hala emin değilim; ben miydim terkeden yoksa onlar mı; kim bilir belki de bütün mantıksal gerçeklere inat tesadüfen karşılıklı aynı zaman tekelinde terketmişizdir. Belki bir gün yine buluşuruz ; bu blog olmayabilir yada hala varlığını sürdürebilir; belki internet olmaz belki dünyada hiç bir iletişim yolu bulunmaz birbirimizi taşlar üzerinden ortak kullandığımız yollarda olan veya ortak seviştiğimiz papatyalar üzerinden okuruz. Bir ben bir başka beni doğuruyor; peki ya o her doğan yeni piç yeni katil eski beni en kanlı şekilde öldürüyor. İçimde ki bütün katilleri daha sıkı kucaklıyorum ve ben her yeni güne daha kanlı uyanıyorum...