Bahce

Kalbe yalnizlik cöktügü zaman; korkudan suursuzca kanat cirpmaya baslayan kuslara döner insan. Özgürlüge cikan o pencereyi bulana kadar bir cama bir duvara carpar; zaten ömrünün ücte birini o korkuya birakmisken üstüne kanadi kirilmislik gelir. Camdan cikar eninde sonunda ama o halde ne kadar uzaga ucabilir ki artik.

Bazen özgürlük diye yanip tutusurken ciktigimiz dört duvarin önünde ki bahcede ömrümüzü geciririz.  

Demem o ki dur ve dön bak cevrene ve kendine; ne kadar uzaga ucabilirsin ve ne kadar uzaga ucmak istiyorsun aslinda ? !