Ctrl + Z

Anladım ki yanılmışım öylesine yılana sarılmışım...
Güne Duman'ın melankoli şarkısıyla başlamak gibisi yok; vücudumda ki ashwagandadan dolayı mı yoksa modumun yerinde olmasından mı bilmiyorum ama suratımda öpülesi bir tebessüm kulağımda sonynin insanı izole eden gomacan kulaklıkları.
-Bu yazının arkaplanında çalışıyorum aslında.-
Niye blog yazasım yok diye soruyordum kendime; sanırım artık yaşadıklarımı kayda değer bulmuyorum. Benim için çok sıradanlaşmış olabilir; soruyu yazarken çözüme gidiyorum şuan. Kendi kendime psikologluk yapıyorum; işte tam bu noktada niye blog yazdığımı hatırlıyorum tekrar. Amaç enteresan olayları yazmak değil, onun yerine yazarken yaşadıklarımızın üstünden geçmek.
Duygusal girecektim ama vazgeçtim. Benim için yaklaşık 8 aydır haftasonu perşembeden başlıyor; ayrılık sonrası toparlama döneminde başlayan bu olay kendini sonrasında alışkanlığa bıraktı. Pazardan perşembeye kadar süren dingin hayat perşembe akşamı kendini bar turuna ardından salsa akşamına bırakıyor ve tabi ardından alkolünde gazıyla son durağa. Ah bir de cumalar tatil olsa tadından yenmez; değil tabi, o yüzden ağzına sıçılıyor adamın. Ne kadar ucunu kaçırmasanızda alkolün az uykuyla birleşince sabah o ağızda ki tatsızlık kuruluk kaçılmaz oluyor. Ardından sert bir cumayla cumartesinin sizi beklediğini düşününce beynin tepkisi aynen şu : WTF!!
Sevdiğimiz için mi alışıyoruz alıştığımız için mi sevdiğimizi sanıyoruz.
Bu paradoksla başbaşa bırakıyorum sizi.
Bu paradoksu çözebilseydim hayatımda ki bi çok karara ctrl + z kombinasyonu uygulardım. Öpüldünüz.

Bugün Çiftli Olsun

Hem 16 da çift sayı ; bugün uzun süre sonra bir gün içerisinde iki post atmış olayım. Ruh halimin polenlere özendiği zamanlardayım ; bir o kadarda kırılgan. Bilmem eskiyi hatırlıyor muyum yada eski beni hatırlıyor mu ; sanırım Duman dinledikçe geçmiş saplantılı biri olduğum geliyor aklıma ; tabi geçmişte.
Geçenlerde ilk defa ve geç defa dinlediğim Öyle Dertli şarkısıyla takıldım yine Duman'a . Hem özlemişim hem de garipsemişim. Ne bileyim abi ; öyle bir ses ki bağdaştığı ilk şey hayatının ilk aşkı. Sen şimdi oturmuşsun başka bir ülkede bambaşka bir şehirde başka bir kültürde başka bir kadınlasın.. Sana dair bir sen bile yoksun aslında ; ben insan öldükçe uzaklaşır sanıyordum oysa insan yaşadıkça uzaklaşıyormuş herşeyden ; kendinden , sevdiğinden , özünden.
Hem ben epi topu 27 yaşındaydım 28 e ne kadar gün saysamda ; ne kadar hayat dolu ya da ne kadar bıkmış olabilirdim ki ; hafıza kayıpları yaşıyorum yada hafıza kaybetme oyunları oynuyor vücudum kendi kendine . Kendimden bihaber yaşıyordum bu şarkıya kadar ; iyi mi oldu kendimi bulmam ; görelere göre değişir.
"Öyle dertli dertli bakma gören olmaz "
Harbiden olmaz ; insan 3 evreden oluşur derler dün bugün gelecek. Peki ya bu 3 evreyi 3 le çarparsak kaç evre oluyor ? Evrim bile evrilmekten bıkmışsa , en sert dinozor yumurtaları bile intihara kalkışmışsa neden zorluyoruz ki .
Belki sadece bir an'ı özlemişimdir , belki sadece bir şarkıyı , belki sadece bir kadını ; yine de hepsinin toplamı sadece bir ben ediyor. Milyarlarca olan benlerden bir tanesi.. İşte bugün o beni özledim ; en tutkulu aşklardan daha tutkulu bir şekilde özledim o beni .


"Alnım dik yürüyordum önümde uzanan dağlara doğru, o kadar emindim ki bütün dünyanın benlerden oluştuğuna ; korkmuyordum sensizlikten. İmkansız kelimesi hafızamdaydı nasıl olsa . Ama hiç hesaba katmamıştım ; ya sen sadece bir ilüzyonsan ! Biri kanıyorsa aslında hepsi kanmıştır...."