Geceyi gündüzden daha cok sevdigimi itiraf etmekle basliyorum satirlarima..
Öyle cok oturakli bir sebebi olmasada bana daha huzurlu ve daha anlamli gelir . Belkide melankoliyi sevdigimden olabilir.
Gecenin 4 ünde öyle cok alternatifiniz olmadigindan halinizden memnunsunuzdur öyle sikilganlik yapmazsiniz.
Yaklasik 1 bucuk ay sonra ilk defa tek basima odamda sabahliyorum.. Tabi bu sefer odam, sehir ve ülke farkli .. Bu nedenle pek bi bosluk hissettim aliskanliklarimdan arta kalan... Mesela benim balkonum vardi Istanbul'da ve son sigarami safak vakti balkondan sokak lambalarini ve gökzüyünü izleyerek icerdim..
Hatirliyorumda 6.17 de sönüyordu sokak lambalari o aralar.. Hatta bir yazimda paylasmistim yanilmiyorsam.
Ve sabah ezanini duymak benim icin yatma alarmi gibiydi..
Simdi burda ne balkonum var nede sabah ezani..
Nede yan odada yatan canim annem ..
Ertesi gün görmeyi bekledigim insanlarda yok üstelik..
Ve lanet bir soguk var , beni daha cok uyumaya iten..
Birazdan yatacagim, zorlu bir uyku denemesi mi olacak hicbir fikrim yok..
Hatta bu ara ne hissettigime dair bir fikrim yok.. Anlamsizim demistim yine diyorum anlamsiz ve sacma hissediyorum kendimi ..
Ne melankoligim ne eglenceli ... Öyle bos hissediyorum bir kac gündür..
Daha dogrusu hicbirsey hissetmiyorum..
Suratimda bir avallik , geceye bürünüyorum..
Gece her sardiginda kan tüküren cigerlerimi ,
Dudaklarimdan gözlerime bulasan sevgin geliyor aklima ,
Ve duman duman sen tüten triyakiligimi ,
Gögsüme bastirdigim yastikla gideriyorum...
Meclup
