Pencereden dışarıya bakarken iri gözleriyle bakarken, bir anda kaderin ne olduğunu anladı ; gördü.
Yeni yılda erimeye başlayan karların üzerinden 1 dakikalık güneş ışığı ruhuna işledi. Açtı penceresini ve bu ışıkla bütünleşmiş temiz havayı ciğerlerine çekti.
Aradan 5 dakka geçmemişti ; gelinliklere taş çıkartacak güzellikte kar yağmaya başladı. Çok sürmedi ve hayat yerini yine karanlığa bıraktı.
Ama bütün bunların bir anlamı olduğunu biliyordu.
O bugün dönecek, bir güneş gibi gülümseyecek ve ardından saflıklarını birbirlerine sunacaklardı. Ve sonra karanlık yeniden çökecekti ama bu sefer tek bi farkı vardı. Karanlığı birlikte paylaşacaklardı.
Ve ruh bir kapı olmuştu iki insan arasında..
